Ruth
Anne Smeets (Ruth) schrijft:
Ja, daar sta je dan als (toen nog) 15 jarige een liedje te zingen voor drie mensen die je met een kritisch oog bekijken en als je klaar bent één en al verbazing uitstralen. In één woord samengevat: Auditie. Een van mijn eerste ervaringen met de musical Ruth.
Een week daarvoor was er al door verschillende mensen gezegd dat ze in mij wel iets van Ruth zagen, maar toen ik besloot om dan “toch maar even auditie te gaan doen”, had ik echt niet verwacht dat ze mij eruit zouden pikken. Ik heb de nachten daarna vaak wakker gelegen met vragen over of ik het allemaal wel aankon, ook met school. Of ik niet teveel bezig zou zijn met de musical, en of mijn ouders het wel leuk zouden vinden. Want er was al gedreigd dat als het niet goed zou gaan met cijfertjes ik er gelijk mee moest kappen. Gelukkig is dat dus niet gebeurd.
Het oefenen blijft gezellig. Iedereen doet vol enthousiasme mee en als het niet goed gaat, bijt iedereen even door tot het beter klinkt dan best. Dat is mooi om te zien en in het geval van de liederen, nog mooier om te horen. Teksten blijken heel makkelijk in het hoofd te gaan zitten, en als ik vroeg in de morgen op de fiets naar school zit en samen met Anne Rhodé (Orpa) fiets, nemen we ze ook regelmatig door. Ondertussen worden de mensen op school gek van alle situaties uit het dagelijks leven die wij aan de musical koppelen.
En dan, als iedereen de teksten wel zo’n beetje uit het hoofd kent, wordt er gevraagd of je alsjeblieft die solo eens voor de rest van de groep kan gaan zingen. Want zij hebben nog niet meegekregen hoe goed het klinkt. Dus dan sta je weer voor een groep verwachtingsvolle mensen en begin je met knikkende knieën aan dat lied. En het leukste is als het dan helemaal goed gaat, en iedereen na afloop een moment stil is en daarna keihard begint te klappen. Dat was voor mij een soort tweede “auditie”. Hoe vinden mensen het als ik zing? Klinkt het wel goed? En als je dan het volste vertrouwen van een groep van ongeveer 40 mensen krijgt, dan durf je dat vanzelf ook wel drie avonden lang voor meer dan 100 mensen.
En dan zijn ineens die bewuste drie avonden daar. De generale repetitie is goed verlopen, maar dat wil nog niet zeggen dat je die eerste avond al je teksten en alles nog weet. Dan, een paar minuten voor je op mag, krijg je die gezonde, maar vreselijk irritante kriebels in je buik. Wat is het dan geweldig om iemand als Bea (Naomi) naast je te hebben staan die er heel relaxed bij staat en doet alsof er niks aan de hand is. Die eerste avond gaat goed, de tweede avond word hier en daar iets anders ingericht, en tenslotte kom je bij die laatste avond aan. Als de laatste akkoorden van het laatste lied zijn gevallen, beginnen er toch wat tranen te komen. Je vader (de grote Abbas) staat naast je, geeft je een kneep in je schouder, en dan zijn er ineens allemaal mensen die je schouderklopjes geven, je omhelzen, en voor je het weet ben je een halfuur verder.
Als je als een van de laatsten bij de afterparty aankomt wordt je nog een keer met luid applaus ontvangen en is het geweldig om al die blije, ook wel veel vermoeide, gezichten te zien. En dan overvalt je ineens het gevoel dat dit eigenlijk een hele hechte groep is. Er is een soort band die moeilijk te omschrijven valt. De mensen, het tot aan het saaie toe teksten herhalen, de (leuke) foutjes, en nog veel meer, ga je ineens in niet minder dan een paar uur achter je laten. Dat heeft iets pijnlijks, maar geeft wel al die repetities en de afgelopen drie avonden extra glans. Iets dat je niet snel weer tegen zult komen. En daarom wil ik ook nog ff snel iedereen die ook maar iets van de betekenis heeft gehad bij de musical Ruth vanuit de grond van mijn hart bedanken. Ik kijk terug op een fantastisch geslaagd musicalseizoen!
