Musical Mozes
Henk Kingma
Ik heb een verhaal geschreven over mijn eigen beleving en niet zozeer over de inhoud en allerlei zaken rondom de organisatie van de musical
Yes, het besluit is gevallen er komt weer een musical in Doesburg, en wel Mozes.
Vol spanning op weg naar de eerste informatie avond. Wie zullen er nog meer zijn?
Ik ontmoet ruim 40 enthousiaste mensen, jong en oud, die heel nieuwsgierig zijn naar inhoud van de musical Mozes. De stemming is gelijk al goed. Ik vul het inventarisatieformulier in en geef aan dat ik wel een kleine rol zou willen.
Een week later is er de auditieronde. Aan het eind van de avond volgt het voorstel van de “Idolsjury”. Ik hoor dat ik gekozen ben voor de rol van Mozes. Dat was even schrikken.
De nacht erop onrustig geslapen en ook een paar keer wakker geweest; “Wil ik dit?, Kan ik dit”? Na een paar dagen de knoop doorgehakt; ik word de “oude” Mozes.
Twee persoonlijke aspecten gaven mij veel herkenning met de rol van Mozes. Als eerste het feit dat ik zelf ook afgestaan en geadopteerd ben. Het ander aspect is het feit dat mijn werksituatie ook veel herkenning gaf met de problemen die Mozes in zijn leven heeft meegemaakt
De repetities starten met het oefenen van de liedjes en de teksten. Het was iedere keer weer een hoogtepunt in de week. Het instuderen van de rollen gebeurde eerst nog lekker veilig apart van de groep. In het begin een beetje onwennig en koel.
De teksten gaan echter langzamerhand steeds meer leven en het samenspel met de andere spelers ontwikkelt zich iedere week. Iedereen groeit steeds meer in zijn/haar rol.
Naast dat er in het begin al direct serieus werd gerepeteerd, is er samen ook heel wat afgelachen. Zeker in de fase dat de scènes voor de eerste keer voor de groep werden gespeeld.
Iedere week kijk ik weer uit naar de repetitieavond.
Het uit het hoofd leren van teksten is iets wat me toch wel de nodige tijd en energie kost.
Het zingen van de solo geeft iedere keer weer rillingen over mijn rug. De wisselzang met het koor is zo indrukwekkend en overweldigend. Het kost me daardoor moeite om me op mijn eigen tekst te concentreren.
Ik ervaar dat ik me bij deze musical veel meer verantwoordelijk voel voor het feit dat de musical goed moet slagen, dan die keer dat ik alleen mee zong in het koor.
De interviews met 4 prominenten uit Doesburg en hun beleving van de “ de 10 geboden’ is een hele mooie vorm van publiciteit geweest, waarbij de actualiteit van de geboden goed zichtbaar werd.
De spanning in de laatste weken voor de uitvoering nam wel met de week toe. Het is geweldig om mee te maken wat er in die laatste paar weken nog aan creativiteit en inzet wordt geleverd.
Langzaam maar zeker wordt het geheel goed zichtbaar.
In Doesburg hebben we niet gekozen voor perfecte decors, gelikte tekstboekjes, websites en veel attributen en creatieve oplossingen. Er lag meer de aandacht op het overbrengen van het verhaal met de bijbehorende emoties, in een sobere uitvoering.
En dan is het 23 april; de datum van de eerste uitvoering. De spanning is goed merkbaar in de gehele groep. De laatste 30 minuten tikken heel langzaam weg. Eindelijk klinken de eerste maten en verschijnt iedereen op het toneel. Ik blijf alleen achter en mijn hartslag neemt toe.
Wat een adrenaline stroomt er dan door je lijf. Ik krijg nog wat mentale steun van de kledingverzorgsters Willemien Pastoor en Hil Jansen.
Het is echter geweldig als eindelijk de teksten echt mogen klinken.
Heel bijzonder om te spelen was het feit dat het publiek in een U-vorm om het podium zat. Het publiek was daardoor heel dichtbij en als speler was er heel snel contact met het publiek te maken.
Goed dat door onze regisseuse, Anneke Bokslag, in de repetities veel aandacht is gegeven aan de juiste positie en kijkrichting naar het publiek, zodat er voorkomen werd dat er teveel met de rug naar een deel van het publiek werd gespeeld.
Veel respect heb ik voor Anneke, die ons als spelers alle ruimte gaf om zelf invulling te geven aan de rol, zodat alles wat we deden uit onszelf kon komen. Slechts een enkele keer gaf zij een corrigerende richting aan.
De spelers hielden zich tijdens de uitvoering goed aan de tekst; sporadisch werd er verrassend geïmproviseerd.
De musical mocht 3 avonden achter elkaar gespeeld worden. Iedere avond was toch weer anders. De eerste avond was de avond van alles is nieuw, de 2e avond de avond van het vasthouden van de concentratie en de 3e avond de avond van nog 1x keer knallen.
Bewust wil ik helemaal niets melden over mijn missertje tijdens de 2e avond.
Een hele mooie aanvulling was de aanwezigheid van live-muziek. Prachtig, zoveel mooier als het zingen met een CD-muziek.
En dan aan het eind van de avond het applaus en de ontlading dat de missie geslaagd was en na de laatste avond gevolgd door een knallende afterparty.
Door met elkaar dit project te willen uitvoeren is dit gelukt, of de bijdrage nu groot of klein was.
Daags na de laatste uitvoering is iedereen weer vroeg erbij om mee te helpen met alles op te ruimen en de inrichting van de kerk weer in haar oude gedaante te transformeren.
Er komt een einde aan de reis, hoewel niemand dat echt wil. Iedereen wil zolang mogelijk het gevoel vasthouden en dus wordt het op het terras van de Waag nog lang gezellig.
Het was Onvergetelijk!
Een mooie en ontroerende ervaring rijker
Recensie
Vorige week hebben in het totaal 850 mensen genoten van de musical Mozes. Door een groep van uiteindelijk 100 mensen (spelers, zangers, muzikanten, daarnaast mensen van de kleding, grime, decor, belichting, geluid en de koffieploeg) werd deze musical aan het publiek getoond. Met kussentjes onder de arm stonden de mensen vanaf 19.10 uur al voor de nog gesloten deur onder de toren te wachten. Het wachten werd op woensdag een feest, doordat de stadsbeiaardier Roel Smit, 60 meter daarboven, liedjes van de musical op het carillon speelde. Heel bijzonder.
Om half acht stroomden de bezoekers naar binnen om een goed plekje op de tribune te kunnen bemachtigen. Er was een echte Nijl met rotsblokken en oeverplanten in de kerk gemaakt, zodat het biezen mandje met Mozes via echt water bij de dochter van de Farao terecht kwam. Zo kwam Mozes, de Hebreeuwse baby, aan het Egyptisch hof terecht.
Het enthousiasme van de spelers en zangers viel op. De groep straalde speel- en zangplezier uit. Menig solist kon het publiek verrassen met prachtige zang. Het koor zong vierstemmig bijzondere liederen. Aan het Egyptisch Hof van de temperamentvolle Farao was zijn spreekuur te volgen, waar onderdanen met zeer uiteenlopende problemen bij hem kwamen. Waar Aäron en Mozes om een lang weekend vrij voor de slaven vroegen. De jonge danseressen wuifden met palmtakken waardoor de Farao net niet oververhit raaktte. Egyptische wasvrouwen sloegen de drijfnatte lakens richting het publiek uit, voordat zij deze lakens op het woestijnzand te drogen legden.
Doordat men vanaf de tribunes op het spel keek zat het publiek letterlijk in het verhaal. Het was een lange tocht door de woestijn voor het volk. Er werd van verschillende kanten aan Mozes getrokken. Het publiek heeft dat van zeer dichtbij mee kunnen beleven. Uiteindelijk kreeg het volk via Mozes de Tien Geboden als leefregels voor het volk om op een plezierige manier samen te kunnen leven. Na de pauze zat het publiek helemaal in het verhaal. Dat was aan hun reacties te merken. Men reageerde met ongeloof op het feit dat deze groep spelers en zangers een gelegenheidsgroep is die dertig avonden heeft geoefend op de 19 liederen (Heel wat liederen zelfs vierstemmig laten klinken, dit alles uit het hoofd) en de tweeenhalf uur durende voorstelling.
