De Matteûs Passie
Follow Up is een oecumenische zanggroep, die voornamelijk geestelijke liederen zingt en oefent in de Grote-of Martinikerk te Doesburg.
Tot voor kort oefende het koor om de week en kwam het voornamelijk voor de gezelligheid bij elkaar. De optredens bleven beperkt tot een drie tot vier keer per jaar, optredens, die meestal plaatsvonden in tehuizen en kerken. Dat was tevens het ambitieniveau van de leden van het koor.
In 1997 namen de Hervormd-Gereformeerde kerken van Doesburg en Angerlo het initiatief tot het opvoeren van een bijbelse musical, Ester. Dat was een groot succes en vond navolging met drie andere musicals, Jacob, Jozef en Mozes. De musicals zijn geschreven door Gerard van Midden en Gerard van Amstel, en zijn uitgegeven door SGO uitgeverij te Hoevelaken.
Vanaf de tweede musical wordt het musicale gedeelte van de musicals geleid door Anja Beckmans. Zij is tevens dirigent van Follow Up. Hier komen beide lijnen bij elkaar, want het grootste deel van de leden van Follow Up heeft meegedaan aan de musicals.
Dit had onder anderen tot gevolg dat de leden van Follow Up beter zijn gaan zingen, meer zelfvertrouwen kregen en een hoger ambitieniveau kregen. Men wilde “hoger-up”.
Men zocht meer uitdaging. Koor en dirigent waren er niet onaanzienlijk in kwaliteit op vooruitgegaan en men besloot nu wekelijks te oefenen. Bovendien biedt het huidige reportoir niet meer voldoende bevrediging.
Het SGO had het antwoord! De broer van Gerard van Midden, Piet, heeft samen met Gerard van Amstel een Matteus Passie geschreven. Deze Passie bood de uitdaging aan Follow Up.
Welnu, een uitdaging was het zeker! We zongen hier en daar wel eens een kwartiertje, maar nu hadden we ons gewaagd aan een stuk van ongeveer een uur met diverse solo’s daarin. Dat valt niet mee, echte zangers kent het koor niet, maar wie niet waagt wie niet wint, mouwen opgestroopt en hup, het diepe in. Er waren momenten, dat je dacht, waar moet dat heen, hoe zal dat gaan, moeilijke koralen, stroeve solo’s en de tenoren moesten af en toe zo hoog dat ze zich af en toe afvroegen of ze “iets” operatief zouden moeten laten verwijderen. Maar met onze dirigent, Anja, voor de troep, kwam er toch lijn in de chaos. Met haar niet aflatend optimisme kreeg ze ons zo ver dat we er in begonnen te geloven, en waarempel, half maart kregen we het gevoel dat we het wel eens klaar konden spelen, we hadden er vertrouwen in gekregen. Er zaten nog wat schoonheidsfoutjes in, maar perfectie bestaat niet en we staan bekend om onze positieve uitstraling, dus vooruit met de geit, we gaan op toernee!
Vijf optredens waren er gepland, in Dieren, Westervoort, Zevenaar, Ellecom en Doesburg (onze thuiswedstrijd).
Zaterdag, 4 april 2009, had Dieren de premiere. Je vraagt je af hoe veel mensen daar naartoe gaan en je probeert je niet te hoge verwachting te hebben, maar er waren toch zo’n vijftig mensen die hun belangstelling toonden.
Ernst had de beschikking over een heuse vleugel; nu is, zoals bekend, zijn pianospel niet mis, maar deze avond kreeg hij de geest en kende zijn virtuositeit bijna geen grenzen. Normaal duurt de ouverture van de passie wat lang, maar hij werd met zo’n passie gespeeld dat ie nog wel langer had mogen duren. Dat had natuurlijk z’n weerslag op het koor, dat werd erdoor geïnspireerd en het werd een zeer succesvolle uitvoering.
Op het eind gebeurde er iets bijzonders. We begonnen aan “dromen” en onze dirigent, Anja, raakte bezield. Het dirigeren leek op dansen en ze huilde en lachte tegelijk. Er ging een rilling door het koor; het zong niet langer over dromen, het droomde echt! We zongen een passie, maar vanaf nu was de passie werkelijk over ons gevaren en als je om je heen had gekeken had je dat in ieders ogen kunnen lezen. Dat beloofde wat voor de rest van de tournee.
Zondag, 5 april 2009, waren we neergestreken in Westervoort. Hier zouden we optreden in een klein kerkje, dus moest eerst één en ander verbouwd worden om De Passie goed te kunnen spelen. Het resultaat was een prachtige intieme sfeer, ideaal voor een toch relatief klein koor als we zijn. Er waren nu zo’n zestig mensen, maar door de opstelling leek het aardig vol. De mensen zaten tot vlak bij het koor en dat gaf toch een speciale sfeer, die zo bleek later, ook door het publiek was opgemerkt.
Het werd een gedenkwaardige uivoering en wordt nu beschreven door ondergetekende, omdat de emoties die bij dit optreden loskwamen, voor iedereen verschillend zijn.
Je voelde dat men in de kerk meeleefde met het koor, het was stil, maar je zag het aan hun ogen; de inhoud van wat wij zongen kwam echt aan. Dat had z’n weerslag op het koor, er werd misschien iets minder goed gezongen als in Dieren, maar met nog meer bezieling en dat werd gevoeld. Misschien juist omdat er hier en daar wat misging was er wellicht extra ruimte om je emotie vrij te laten.
Anja was weer inspirerend als altijd, we zongen met ons hart, de ontroering van de dirigent sloeg over op het koor en het publiek, die ontroering daalde als een warme deken neer over allen in de kerk aanwezig, een warme deken die je kippenvel bezorgt.
En dan het laatste lied, het duet van de Maria’s, hier gezongen door Sandra en Yvonne. Daar stonden Jezus en Judas in hun warme zwarte jasjes naast elkaar, met kippenvel op hun kaken en een in hun ontroering en het koor dat liefde uitstraalde, De Passie kon bijna niet beter worden uitgebeeld.
Na de uitvoering bleek hoe onze uitvoering van De Passie bij het publiek was binnengekomen. We kregen veel complimenten, men gaf blijk van waardering en ontroering, men had zich enorm betrokken gevoeld bij deze uitvoering. Een mooier compliment kun je bijna niet krijgen. En al was deze Passie verre van ideaal, het is nu de vraag of ie nog beter kan.
